ဘုန္းရွင္ကံရွင္ ပါရမီရွင္အား အသက္အႏၲရာယ္ ျပဳ၍ မရႏိုင္ဟု ၫြန္ျပေနေသာ ျဖစ္ရပ္

မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး ၏ ဇာတိခ်က္ေႂကြ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္သည့္ က်ဥ္ပင္႐ြာကား ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ အေနာက္ ဘက္ ယြန္းယြန္းတြင္ တည္ရွိပါသည္။ၿမိဳ႕နင့္ တစ္မိုင္ေက်ာ္ေလာက္သာ ေဝးေသာ ႐ြာ ျဖစ္၍ ေလာ က ေရး ဓမၼေရး အေရးေရးတြင္ ေနာက္မက်လွပါ။

ထို႐ြာ၏ သူႀကီးမွာ ဦးဆုံျဖစ္၍ ႐ြာသူႀကီးကေတာ္မွာ ေဒၚဆင္ျဖစ္ပါသည္။ထိုေခတ္က ေက်း႐ြာ အုပ္စု တစ္ခုကို ႐ြာသူႀကီး တစ္ေယာက္ တည္း အုပ္ခ်ဳပ္ရပါသည္။ ႐ြာသူႀကီးမွာ အမ်ိဳးအႏြယ္ အားျဖင့္လည္း အထက္တန္း က်ၿပီး ပစၥည္းဥစၥာ ေပါမ်ား သူျဖစ္၍ ေက်း႐ြာ အုပ္စု အေပၚ အေတာ္ၾသဇာ ေညာင္း ပါ သည္။

မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ေလာင္းလ်ာကား ထိုေခတ္က သူႀကီးဦးဆုံ သူႀကီးကေတာ္ ေဒၚဆင္ တို႔မွ ၁၂၇၃ခု တန္ေဆာင္းမုန္းလဆန္း ၁၁ ရက္  ဗုဒၶဟူး ေန႔တြင္ဖြားျမင္ေသာ သားေကာင္းရတနာ တစ္ပါးျဖစ္ပါသည္။

သား သမီးသုံးေယာက္အနက္ ဒုတိယေျမာက္ သားရတနာျဖစ္ပါသည္။ ပထမ သမီးႀကီးမွာ မသုံ ျဖစ္၍ သားေထြမွာ ေမာင္ဘ သင္ျဖစ္ ပါ သည္။ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး၏ ငယ္နာမည္မွာ ေမာင္ ခင္ ျဖစ္ သည္။

ခမည္းေတာ္ သူႀကီးဦးဆုံ၊ မယ္ေတာ္ေဒၚဆင္ ၊ သမီးႀကီး မသုံ ၊ သားလတ္ ဆရာေတာ္ေလာင္းလ်ာ ေမာင္ခင္ ၊ သားငယ္ ေမာင္ဘ သင္ တို ႔ပုံေမာင္ခင္ကား ငယ္စဥ္ကပင္ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့ေသာ စိတ္ႏွလုံး ရွိသည္။

ေတာ႐ြာအလိုက္ အျခား ကေလးငယ္မ်ား ၾကမ္းတမ္းေသာ ကစားမ်ိဳးျဖစ္သည့္ ေၾကးသား႐ိုက္ ၊ ထုတ္ထိုး၊ တြတ္ထိုး ၊ ေျခကန္ အ စ ရွိ သည့္ ကစားဝိုင္းမ်ားကို ေဝးစြာ ေရွာင္ၾကဥ္ခဲ့သည္။

သန႔္သန႔္ ရွင္းရွင္းႏွင့္ ရန္းကင္းစြာ ေနထိုင္တတ္သည္။

က်န္းက်န္းမာမာႏွင့္ စိတ္ႏွလုံးေကာင္းေသာ ေမာင္ခင္ကို ၾကည့္၍ မိဘ ဘိုးဖြား မ်ားမွာ ပီတိျဖစ္ကာ စိတ္ခ်မ္းသာရပါသည္။ ေမာင္ခင္ ေလးႏွစ္သား အ႐ြယ္တြင္ ဖခင္ သူႀကီး ဦးဆုံ ကြယ္လြန္ေလသည္။

မိခင္ေဒၚဆင္မွာ မိမိ၏ မိခင္အိမ္ သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ေနထိုင္ေလရာ၊ ေမာင္ခင္မွာ အဖိုးဦးခ်ယ္ အဖြား ေဒၚအံ့ တို႔ထံမွပင္ ေနရစ္ခဲ့သည္။ တစ္ခါတစ္ရံမွ မိခင္ရွိရာသို႔သြားေလ့ရွိသည္။ အဖိုးကပင္ အ ထူး တာဝန္ယူ ျပဳစုရေလသည္။ေလာကေရး ၊ ဓမၼေရး၊ ၌လိမ္မာေသာ အဖိုးလက္အတြင္း ႀကီးျပင္းရ ျခင္း သည္ ေမာင္ခင္အတြက္ ဘဝလမ္းေၾကာင္း ေကာင္းဖို႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ေမာင္ခင္ ၇ ႏွစ္သားအ႐ြယ္ တစ္ေန႔တြင္ အေဒၚမယုံႏွင့္ ႏြားေက်ာင္းလိုက္သြားပါသည္ ။ ညေန ႏြားမ်ားေရေသာက္အဆင္းတြင္ ေမာင္ခင္သည္ မယုံပိုင္သည့္ သန္းေရာင္အမည္ရွိ ႏြား နက္ ႀကီး ကို ေရွ႕ဆုံးမွစီး၍လာသည္။

ျမစ္ဆိပ္သို႔ ေရာက္ခါနီးတြင္ ႏြားနက္ႀကီးေပၚမွ လိမ့္က်ေလေတာ့သည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ ႏြားမ်ား အေျပး အလႊား ဆင္းေနသည့္ အခ်ိန္ တြင္ေျမေပၚကို ျပဳတ္က်ေနသည့္ ေမာင္ခင့္ကို တက္နင္းဖို႔ ရာ ရွိေလ သည္။

သို႔ေသာ္ ထိုသို႔မျဖစ္ ၊ ႏြားနက္ႀကီးက ေမာင္ခင္ျပဳတ္အက်တြင္ ေရွ႕ဆက္မသြားေတာ့ပဲ ေမာင္ခင့္ အေပၚ တည့္တည့္တြင္ ရပ္ေနသျဖင့္ အျခားႏြားမ်ားက ေမာင္ခင့္အား မနင္း မိေတာ့ ေပ။ ႏြားမ်ား အားလုံး ရွင္းသြားမွ ႏြားနက္ႀကီးသည္ ေမာင္ခင္အေပၚမွခြာကာ ေရေသာက္ ဆင္းသည္ ။ ၎ ျဖစ္ ရပ္ သည္ ဘုန္းရွင္ကံရွင္ ပါရမီရွင္းအား အသက္အႏၲရာယ္ ျပဳ၍ မရႏိုင္ဟု ၫြန္ျပေနပါသည္ ။

ေမာင္ခင္မွာ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို မည္မွ်ခက္ခဲပါေစ ေပါက္ေပါက္ေျမက္ေျမာက္လုပ္တတ္သည္။ လုပ္ရမည့္ ကိစၥမၿပီးမခ်င္း နားေလ့ မ ရွိ။ ေမာင္ခင္(၇)ႏွစ္သား(၈)ႏွစ္သား ေလာက္က က်ည္ ပင္ ေက်ာင္း ေလွခါးအဆင္းနားရွိ ေရွာက္ခ်ိဳပင္ႀကီးရွိသည္။

လြယ္လြယ္ကူကူခူးလို႔ရေသာ ေရွက္ခ်ိဳသီးမ်ားကုန္သြား၍ ထိပ္ဆုံးမွ ခူးရခက္ေသာ ေရွက္ခ်ိဳသီးႀကီး တစ္လုံးက်န္ေနသည္။ ခူး ရခက္ သျဖင့္ ဘုန္းႀကီးကလည္း လ်စ္လ်ဴေလ်ာ့ထားလိုက္သည္။

တစ္ေန႔ေက်ာင္းသားမ်ား ထိုေရွာက္ခ်ိဳသီးႀကီးကို တက္ခူးၾကသည္။ ဆူးဒဏ္ကိုမခံႏိူင္၍ ျပန္ဆင္း ၾကရသည့္ခ်ည့္ျဖစ္သည္။ ေမာင္ခင္ သည္ သူမ်ား တက္ခူးသည့္ကို အေသအျခာ ၾကည့္႐ူ သည္။ ဘယ္လို တက္ လို႔ ဆူးဆူသည္။

ဘယ္လိုတက္လွ်င္လြတ္ႏိုင္မည္ကို ဆင္ျခင္ေနသည္။သူတကာ တတ္မရသည့္ ေနာက္ဆုံး ေမာင္ခင္ ငါတတ္မည္ ဟုဆိုကာ ခါးေတာင္း ကို ေျမာင္ေအာင္ႀကိဳက္ၿပီးတတ္ေတာ့သည္။

႐ူပ္ေပြလိမ္ေကာက္ေနသည့္ ေရွာက္ခ်ိဳကိုင္မ်ားအၾကား ဆူးလြတ္ေအာင္ ေကြ႕ကာ ေကာ့ကာ ေရွာင္ကာ ေကာ့ကာ ကုန္းကာ ျဖင္ ခက္ ခဲ စြာ ႀကံဖန္တတ္ေနသည္။တစ္ခါတစ္ရံ ထိုင္စဥ္စား လိုက္တက္လိုက္ျဖင့္ လုပ္ေနစဥ္ ” ဒီေကာင္က ဘာမို႔လို႔လဲ မရႏိူင္ပါဘူး ျပန္ ဆင္း ရ မွာ ပါ” ဟု အထင္ေသးသူမ်ားရွိသလို အထင္ႀကီးသူမ်ားလည္းရွိသည္။

ေမာင္ခင္ကားအထင္ေသးမူ အထင္ႀကီးမူကို ဂ႐ုမစိုက္ သူတက္ရမည့္ စဥ္စားလိုက္ တက္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းျဖင့္ ေရွာက္ ခ်ိဳ ပင္ ထိပ္ဖ်ား ေရာက္သြားၿပီး ” ကိုင္းမ်ားႀကိဳးလ်င္ေတာ့ “ရင္တမမႏွင့္ ေနသူမ်ားလည္းရွိသည္။ “မျဖစ္ဘူး မျဖစ္ဘူး ျပန္ဆင္း ကိုင္း က်ိဳး လိမ္ မယ္” အသံမ်ား လည္း ထြက္ပၚလာသည္။

ေမာင္ခင္ကားထိုအသံမ်ားကို မမူပဲ ထိပ္တက္သီးေနေသာ ေရွက္ခ်ိဳသီးႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ တက္ခူးၿပီး ဆူးမဆူးေအာင္ ေအာင္ျမင္စြာ ျပန္ဆင္းခဲ့သည္။ေအာက္သို႔ ေရာက္လ်င္ ထို ေရွာက္ ခ်ိဳသီးႀကီ ကို ေက်ာင္းသားမ်ားအားေဝငွေစပါသည္။

ထိုအခ်ိန္ကပင္ ေမာင္ခင္၏ မျဖစ္မေနလုပ္လိုေသာစိတ္ႏွင့္ သူတစ္ပါားအက်ိဳးအတြက္ မိမိအပင္ပန္း အဆင္းရဲ ခံလိုစိတ္ ကိန္း ဝပ္ေန ခဲ့ၿပီျဖစ္ သည္။

ေနာက္ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုမွာ ေမာင္ခင္သည္ အျခားသူမ်ား စာအံသံၾကားသည္ႏွင့္ ၎စာကို ရပါသည္။ ၎ျဖစ္ရပ္ကို ေထာက္ရႈ၍ ဆရာ ေတာ္ ႀကီး ၏ဉာဏ္ေကာင္းပုံကို မွန္းဆ၍ ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။

၁၂၇၉-ခုႏွစ္၊ ေမာင္ခင္ (၇) ႏွစ္သား အ႐ြယ္၊ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕၊ မင္းေက်ာင္းတိုက္၊ ရာဟုေဒါင့္ ေက်ာင္းမွ အလြန္ေတာ္ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးေသာ ဘိတထံ အေမ့ေမာင္ ဦးႀကီးျဖစ္ေသာ ဦးေကာက္ႏွင့္ မိခင္ ေဒၚဆင္ တို႔ က ဆရာေတာ္ ဦးသာသနႏွင့္ တိုင္ပင္၍ အပ္ႏွံ ၾက ပါ သည္။

၁၂၈၂-ခုႏွစ္ ေမာင္ခင္ (၁၀) ႏွစ္သား အ႐ြယ္တြင္၊ မိခင္ေဒၚဆင္က ဒုတိယအႀကိမ္ ရွင္ျပဳ ေပး ပါ သည္။ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတသည္ သာမေဏငယ္အားအလြန္ ဉာဏ္ေကာင္း ေသာေၾကာင့္ ရွင္ဝိစိတၱသာရ (ဆန္းၾကယ္ေသာ ဉာဏ္အျမင္အႏွစ္သာရ ရွိသူ) ဟု ဘြဲ႕အမည္ ေပးခဲ့ပါသည္။

(ဓာတ္ပုံမ်ားႏွင့္ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႕ကို မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၏ သားတပည့္ စိန္နားကပ္ႀကီးထံမွ ရယူပါသည္)

စိန္နားကပ္ႀကီး

ရဟႏၲာႏွင့္ ရဟန္းထူးမ်ား (ဒုတိယတြဲ) – ေမာင္ပန္းေမႊး

Credit,Myanmar Wikipedia